Pamiętam rozmowę z Anną Kwiatkowską, gdy ustalałyśmy program jednego z koncertów letniego festiwalu w Sinfonii Varsovii. W planach był występ tria Flow Unit 3, które skrzypaczka współtworzy z wiolonczelistą Mikołajem Pałoszem i pianistą Adamem Kośmieją. Zastanawiałyśmy się, za pomocą jakich utworów najlepiej pokazać intymną relację między muzykiem a instrumentem, między dwojgiem i trojgiem członków zespołu. Fizyczną bliskość, której okazywanie uniemożliwiła pandemia. Wśród propozycji znalazło się Study I for Treatise on the Veil Matthiasa Pintschera, rzecz inspirowana pracami abstrakcjonisty Cy’a Twombly’ego. Gra z percepcją, do której zaprasza w swoim dziele kompozytor, przypomina próbę nakreślenia perspektywy na płaszczyźnie w sztukach wizualnych. Zderzenie linii, dzięki któremu ma się poczucie głębi. Odnoszę wrażenie, że podobne zadanie Anna Kwiatkowska oraz Mikołaj Pałosz postawili sobie na nowej płycie Aure. Duet ekspertów od interpretowania muzyki współczesnej, pod którego palcami struny się uginają, wydając z siebie niespotykane wcześniej dźwięki, potrafi stworzyć iluzję jednego instrumentu. Poziom porozumienia między muzykami osiąga najwyższy pułap, co nie tylko słychać, ale też często widać na scenie: w wymianie spojrzeń i gestów. Repertuar, który znalazł się na krążku, podkreśla ten wyjątkowy przepływ energii oraz pokazuje, jak artyści panują nad swoimi instrumentami. Tytułowe Aure Kaiji Saariaho to najeżony technicznymi trudnościami dialog z utworem Shadows of Time Henriego Dutilleux, który stanowił dla kompozytorki inspirację. Francuski twórca opatrzył trzecią część swego dzieła dedykacją: „Anne Frank i wszystkim niewinnym dzieciom świata” — to do niej odniosła się Saariaho. Wobec sytuacji na polsko-białoruskiej granicy utwór zyskuje nieplanowaną warstwę znaczeń, sublimuje emocje, które chciałoby się wyrazić krzykiem. Pewną ulgę przynosi Lullaby na skrzypce solo Idina Samimi Mofakhama, w pełnym czułości wykonaniu. Pozostałe utwory mają bardziej drapieżny charakter. W Situation IV „Io e iO” Anahity Abbasi skrzypce poddawane są brzmieniowej operacji — artystka montuje między strunami obce ciało, by poszukiwać nowych sposobów artykulacji. Podobną odwagę eksploracji odnajduję w Certainty’s Extent na wiolonczelę solo Dominika Karskiego. Smyczek w dłoni Mikołaja Pałosza przemierza różne sfery instrumentu, demonstrując po drodze imponującą paletę szmerów, zgrzytów i trzasków. Mikrotonowe szumy poprzecinane gwałtownymi uderzeniami wypełniają z kolei Pluriel Romana Haubenstocka-Ramatiego, partyturę oferującą dużą swobodę wykonawczą. I właśnie w takich utworach najlepiej słychać, co interesuje duet we współczesnej muzyce — odkrywanie nieco już zapomnianych, może nawet przykurzonych, ale wciąż aktualnych dźwiękowych światów. Warto dołączyć do tej podróży.